Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/242

—   242   —

 — No to co?...
 — A więc cóż ja mam robić?...
 Porthos dobył powoli szpadę.
 — Oto jest długość szpady mojego przyjaciela.
 — Co u licha. To warjat — krzyknął Saint-Agnan.
 Porthos zaczerwienił się z gniewu.
 — Panie — rzekł — gdybym nie miał zaszczytu być w jego mieszkaniu i w interesie pana de Bragelonne, niezawodniebym pana oknem wyrzucił. Ale pozostawiam sobie tę przyjemność na później i nie stracisz pan pewno na czekaniu. No, pójdziesz pan do Reformatów?...
 — Ale...
 — Jeżeli pan nie chcesz iść dobrowolnie, to ja pana tam zaniosę.
 — Basque!... — zawołał pan de Saint-Agnan.
 Basque wszedł.
 — Król wzywa do siebie pana hrabiego.
 — To co innego — rzekł Porthos — służba dla króla przedewszystkiem, zaczekamy tam na pana aż do wieczora.
 I ukłonem pożegnał pana de Saint-Agnan, nadzwyczaj z siebie zadowolony. Po jego odejściu, Saint-Agnan pośpieszył do króla, powtarzając:
 — Do Reformatów!... ha... do Reformatów. Zobaczymy, jak król przyjmie to wyzwanie, gdyż rzeczywiście jestem wyzwany i powinienem tam być.