Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/109

—   109   —

Montalais, która przypomniała mu wieżyczkę w Blois i jasne dni pierwszej młodości, przytomność mu odjął.
 — Wybacz mi, pani, nie mam i nie mogę mieć zamiaru być względem niej grubjańskim.
 — Chcesz pan pomówić ze mną?... — odezwała się z dawnym swoim uśmiechem. — Chodźmy zatem gdzieindziej, gdyż tutaj moglibyśmy być podsłuchani.
 — Dokąd?... — zapytał.
 Spojrzała na zegar z pewnem wahaniem, nareszcie po krótkim namyśle:
 — Do mnie — mówiła dalej — mamy całą godzinę do rozporządzenia.
 I, lekko biegnąc jak czarodziejka, weszła do swego pokoju, a za nią Raul.
 Tam, zamknąwszy drzwi i oddając płaszczyk, który miała przewieszony na ręku, swojej pokojówce:
 — Chcesz się pan zobaczyć z Panem de Guiche?... — zapytała Raula.
 — Tak, pani.
 — Zaraz każę go tu poprosić, skoro się tylko a panem rozmówię.
 — Jak pani rozkażę.
 — Masz pan do mnie urazę?
 Raul popatrzył na nią przez chwilę, następnie spuszczając oczy:
 — Tak — odpowiedział.
 — Wierzysz w to, że przyłożyłam rękę do spisku dla zerwania pomiędzy wami?
 — Zerwania?... — powtórzył z goryczą. — O!... pani, niema zerwania tam, gdzie nigdy nie było miłości.
 — Złudzenie — odparła Montalais. — Ludwika kochała pana.
 Raul zadrżał.
 — Nie miłością namiętną, wiem o tem; lecz kochała cię i powinieneś ją był zaślubić, zanim wyjechałeś do Londynu.