Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/159

—   159   —

 Szmer przerażenia rozszedł się po sali.
 — Odebrałeś pan ten list!.. — zawołał Pellisson.
 — Tak, odebrałem.
 — Co pan myślisz zrobić?
 — Nic, ponieważ go odebrałem.
 — Lecz...
 — Ponieważ go odebrałem, Pellisonie, to znaczy, że wypłaciłem — rzekł minister ze szlachetną prostotą.
 — Wypłaciłeś!... — zawołała pani Fouquet w rozpaczy — o!... teraz jesteśmy zgubieni!..
 — Dosyć — przerwał Pellisson — nie czas na próżne słowa. Zabrali pieniądze, a potem zażądają życia. Panie mój!... siadaj na koń co żywo!...
 — Opuścisz nas!... — jęczały obie kobiety, oszalałe z boleści.
 — Panie mój!... ratując siebie, nas wszystkich ratujesz.. Uciekaj!...
 — Ekscelencjo!... ekscelencjo!... rozległ się głos Gourvilla, pędzącego po schodach.
 — Co tam znowu?...
 — Eskortowałem, jak panu wiadomo, kurjera królewskiego z pieniędzmi.
 — Tak, wiem...
 — Otóż, przybywszy do pałacu, zobaczyłem....
 — Odpocznij, biedny przyjacielu, nie możesz tchu złapać...
 — Coś zobaczył?... — wołano niecierpliwie...
 — Widziałem muszkieterów, dosiadających koni — rzekł Gourville.
 — Widzisz pan!... — zawołano jednogłośnie. — Niema chwili do stracenia!...
 Minister, niesiony i ciągniony, wepchnięty został nakoniec do karety. Gourville wsiadł na kozioł i ujął lejce. Pellisson podtrzymywał omdlałą panią Fouquet. Pani de Belliere silniejszą była i została też za to wynagrodzoną; otrzymała ostatni pocałunek Fouqueta. Pellisson wytłumaczył służbie, że pośpieszny wyjazd nastąpił wskutek rozkazu króla, powołującego do Nantes.