Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/163

—   163   —

 — O! wiem ja dobrze, gdzie on się znajduje.
 Colbert spojrzał na księżnę.
 — Powiedz pani, gdzie go szukać.
 — Na wyspie Belle-Isle.
 — U pana Fouqueta?
 — Tak, u pana Fouqueta.
 — Będziemy go mieli.
 Teraz księżna się uśmiechnęła.
 — Nie myśl, że to tak łatwo — powiedziała — i nie obiecuj lekkomyślnie.
 — Dlaczegóż to, proszę pani?
 — Pan d‘Herblay nie należy do tych, których może wziąć pierwszy lepszy.
 — Takiż to straszny buntownik?
 — My wszyscy, panie Colbert, buntowaliśmy się całe życie, a jednak, jak widzisz, nietylko wolni jesteśmy, ale w dodatku pozbawiamy wolności innych.
 Colbert spojrzał ponuro na starą damę i rzekł ze stanowczością:
 — Minęły te czasy, kiedy poddani, tocząc walkę przeciw monarsze, wygrywali tytuły i księstwa dziedziczne. Jeżeli pan d‘Herblay jest spiskowcem, skończy na rusztowaniu. Mało nas obchodzi, czy się to podoba lub nie naszym wrogom.
 Słowo nas w ustach Colberta, dało księżnie dużo do myślenia. Spostrzegła, że z tym człowiekiem się należy rachować. Colbert poczuł, że ma wyższość nad tą kobietą i chciał ją zachować do końca.
 — Żądasz, pani — rzekł — abym kazał aresztować pana d‘Herblay?
 — Ależ ja niczego od pana nie żądam.
 — Tak mi się zdawało. Omyliłem się, dajmy zatem spokój tej sprawie. Zresztą król nic o tem jeszcze nie mówił.
 Księżna przygryzła wargi.
 — A zresztą — ciągnął Colbert — marna to strasznie zdobycz! Cóż dla króla znaczy jakiś tam biskup?... O! nie, nie będę nawet tem sobie głowy zaprzątał.