Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/232

—   232   —

napotkamy zwężenie kanału, prowadzącego do morza, przez które prawdopodobnie statek nie przejdzie.
 — Mam ja swoją rachubę — odpowiedział biskup — i wszelką pewność, że przejdzie.
 — Nie przeczę, jaśnie panie, lecz jabym nie radził — nalegał przewodnik — wasza wysokość wie przecież, że, aby przedostać się do zwężonego kanału, trzeba podnieść ogromny kamień, ten, pod którym lis się zawsze przemyka, a który, jakby drzwi jakie, tamuje drogę.
 — Podniesiemy go — odezwał się Porthos — to fraszka.
 — O! ja wiem, że jaśnie pan ma siły za dziesięciu ludzi — odparł Yvon — ale to może być niebezpiecznem.
 — Wiesz, że on może ma rację — rzekł Aramis. Spróbujemy pod gołem niebem.
 W tej chwili usłyszano szczekanie psów, które wstrzymało rybaków, gotowych do poruszenia statku, Aramisa zaś i Porthosa zmusiło do wyjścia z groty; nie przestawało ono rozbrzmiewać w przedłużeniu głębokiego podziemia, nieomal na milę francuską od groty.
 — To polowanie — rzekł Porthos — psy tropią zwierza.
 — Co to. takiego? kto poluje w tej porze? — pytał w duchu Aramis.
 — A przedewszystkiem w tych stronach, to coś dziwnego — ciągnął dalej Porthos — tu, gdzie obawiają się wojsk królewskich!
 — Coraz bliżej słychać szczekanie. Tak, masz słuszność, Porthosie, psy gonią za śladem.
 — A to co?... — nagle zawołał Aramis. — Yvonie, Yvonie, chodźcie tu!
 Rybak nadbiegł natychmiast.
 — Coż znaczy to polowanie?... zapytał go Porthos.
 — E! jaśnie panie — odparł bretończyk — nic a nic z tego nie rozumiem. Dziedzic Lockmarja nie polowałby w tej porze. Nie; a jednak te psy...
 — Mogły wyrwać się z psiarni.