Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/303

—   303   —

bo okropnie jestem zmęczony; a jakiż to będzie ptak, czy czapla? czy łabędź?
 — I jeden i drugi, panie d‘Artagnan; ale nie lękaj się pan, król nie zna się na tem i poluje tylko dla zrobienia rozrywki damom.
 Wyraz damom był tak dobitnie wymówiony, że zwrócił uwagę d‘Artagnana.
 — O!... — rzekł do sokolnika, patrząc nań z zadziwieniem.
 Naczelnik myślistwa uśmiechał się zapewne dlatego, aby wrócił do łaski kapitana.
 — O! śmiej się pan! bo prawdziwie o niczem nie wiem, wróciłem dopiero wczoraj po miesiącu niebytności. Zostawiłem dwór w smutku po śmierci królowej matki. Król zupełnie zaprzestał był zabaw, ale wszystko ma swój koniec. A jeżeli już jest wesołym, tem lepiej.
 — I wszystko na nowo się zaczyna — rzekł naczelnik myślistwa, śmiejąc się głośno.
 — A!... rzekł znowu d‘Artagnan, chcąc się dowiedzieć, a godność nie pozwalała mu wypytywać niższych od siebie, jest coś, jak się zdaje, co się zaczyna? Naczelnik mrugnął znacząco oczyma.
 Ale d‘Artagnan nie chciał nic od niego dowiadywać się.
 — Czy rano król przybędzie?... — zapytał sokolnika.
 — O siódmej każę wypuścić ptaki.
 — Któż przyjeżdża z królem? Jak się ma księżna? i królowa?
 — Lepiej cokolwiek.
 — Jakto, chorowała?
 — Po ostatniem, jakie ją dotknęło, cierpieniu Jej Królewska Mość była cierpiącą.
 — Jakiem zmartwieniu? nie bój się, możesz mi to powiedzieć.
 — Zdaje się, że królowa, cokolwiek więcej od śmierci królowej matki przez króla zaniedbywana, żaliła się na to królowi, który miał jej niby na to powiedzieć: „alboż nie zawsze razem przestawamy, czegóż chcesz więcej?“