Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/308

—   308   —

a od niejakiego czasu tyle miała zmartwienia, ledwie się nie rozpłakała ze wzruszenia.
 — No!... no!... kochana moja siostrzyczko — rzekł król — opowiedz nam twe cierpienia, a jakem brat, podzielę je z tobą, i, jakiem król, położę im koniec.
 Wzniosła ze smutkiem piękne oczy i rzekła:
 — Nie, to przyjaciele moi kompromitują mnie, gdyż są nieobecni lub ukryci; podburzono niełaskę Waszej Królewskiej Mości na nich, a przecież są tak poświęceni, dobrzy i szlachetni.
 — Mówisz to o Guichu, którego skazałem na wygnanie, gdyż tego żądał książę.
 — A on od czasu tego niesprawiedliwego wygnania, szuka sposobności, aby mógł być zabitym.
 — Niesprawiedliwego?... mówisz, siostro.
 — Tak niesprawiedliwego, że gdybym nie czuła dla Waszej Królewskiej Mości szacunku i przyjaźni, to...
 — To cóż?
 — To prosiłabym mego brata Karola, u którego wszystko mogę...
 Król zadrżał.
 — O cobyś prosiła?
 — Prosiłabym, żeby przedstawił Waszej Królewskiej Mości, że książę i jego ulubieniec kawaler Lotaryński, nie powinni bezkarnie być katami mojej sławy i szczęścia.
 — Kawaler Lotaryński — rzekł król — ta ponura figura?
 — Jest moim śmiertelnym nieprzyjacielem. Dopóki on będzie w moim domu, gdzie książę go trzyma, dając mu zupełną władzę, dopóty będę uważaną za ostatnią kobietę z całego państwa.
 — A więc — rzekł król powoli — uważasz brata twego z Anglji za lepszego przyjaciela ode mnie?
 — Czyny tego dowodzą, Najjaśniejszy Panie.
 — I wolałabyś żądać pomocy od...
 — Od mego kraju — rzekła dumnie — tak, Najjaśniejszy Panie.