Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/45

—   45   —

 — Omyłka, mój kochany Baisemeaux!.. — odrzekł spokojnie Aramis — zdaje się, że onegdaj miałeś słuszność!
 — Z jakiego powodu?... — zapytał gubernator.
 — Z powodu tego rozkazu uwolnienia, kochany przyjacielu!
 — Wytłumacz mi to, panie! chciałem mówić, wasza ekscelencjo — rzekł gubernator, zadyszany z bojaźni i zdziwienia.
 — Rzecz bardzo prosta!... przypominasz sobie, kochany panie de Baisemeaux, że przysłano ci rozkaz uwolnienia?
 — Tak, dla Marchialego!
 — Nieprawdaż, że obydwu nam się zdawało, że to było dla Marchialego?
 — Bez wątpienia! Jednakże przypomnij pan sobie, że ja nie chciałem w to wierzyć, że wątpiłem, i że to pan do tego mię zmusiłeś!
 — O! jakiegoż to wyrazu używasz, kochany panie Baisemeaux!... zobowiązałem cię tylko i nic więcej.
 — Zobowiązałeś, wasza ekseclencjo! tak! zobowiązałeś mię, żem ci go oddał i wywiozłeś go w swojej karecie!
 — Otóż widzisz! kochany panie de Baisemeaux, była to omyłka, sprostowano ją w ministerjum, i przywożą ci rozkaz królewski, uwolnienia... Seldona, tego biednego Szkota, wiesz?
 — Seldona! czy jesteś, wasza ekscelencjo, tym razem pewny?
 — Najpewniejszy! czytaj sam.
 I Aramis podał mu rozkaz.
 — Ależ — rzekł Baisemeaux. — Rozkaz ten już był w mojem ręku! Ten sam, który widziałem już onegdaj, poznaję go po plamie atramentu.
 — Nie wiem, czy to ten sam, czy nie, ale to pewne, że ci go teraz przynoszę!
 — Ależ ten drugi?
 — Kto drugi?
 — Marchiali?
 — Przywiozłem ci go napowrót!
 — O! to dla mnie niedostateczne; ażebym go przyjął, potrzeba na to osobnego rozkazu.