Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/63

—   63   —

 — A! mój Boże!
 — Ja — rzekł spokojnie Aramis — stracę bardzo szczerego przyjaciela.
 W tej chwili Aramis, usłyszawszy coś, nadstawił ucha.
 — Co to jest?... — rzekł Filip.
 — Już dzień, Najjaśniejszy Fanie!
 — I cóż stąd?
 — Nim się Wasza Królewska Mość położył na tem łóżku, zapewne wydałeś rozkazy na dziś rano?
 — Kazałem kapitanowi muszkieterów — rzekł młodzieniec z żywością — aby przyszedł dziś rano do mnie.
 — Już idzie, poznaję kroki.
 — A więc zacznijmy działać — rzekł młodzieniec z żywością.
 — Strzeż się, Wasza Królewska Mość, zaczynać od d‘Artagnana, byłoby to niedorzecznie. D‘Artagnan nic nie wie i nic nie widział. Ani przez myśl mu nie przeszła nasza tajemnica, ale, skoro on tu pierwszy wejdzie, niezawodnie domyśli się, że coś takiego zaszło, o czem on powinien się dowiedzieć. Zanim go więc tu wprowadzimy. Najjaśniejszy Panie, trzeba zmienić nawet powietrze w pokoju, albo wprowadzić doń tyle osób, żeby najprzebieglejszy ze wszystkich nie znalazł prawdziwego śladu.
 — Ale jakże go się pozbyć? — wtrącił książę, niecierpliwy zmierzenia się z tak strasznym nieprzyjacielem.
 — Już ja to biorę na siebie, i odrazu taki mu cios zadam, że go trochę ogłuszy.
 Wtem zapukano do drzwi i przeczucie nie omyliło Aramisa, gdyż był to istotnie d‘Artagnan.
 Jakież było zdumienie kapitana, gdy, zamiast twarzy królewskiej, którą przygotował się z uszanowaniem powitać, spostrzegł długą i zimną twarz Aramisa.
 — Aramis! — zawołał.
 — Dzień dobry, kochany d‘Artagnan — odpowiedział prałat obojętnie.
 — Tu! — wybąknął muszkieter.