Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/77

—   77   —

ma jakieś przystępy szaleństwa, takie, iż myślałby kto, że na jego rozkaz Bastylja się zawali.
 — Ja cię też uwolnię od niego.
 — Chwała Bogu!
 — Prowadź mię więc do niego.
 — Proszę ekscelencję o rozkaz!...
 — Jaki rozkaz?...
 — Królewski.
 — Zaraz napiszę panu.
 — To nie będzie dostateczne, ekscelencjo, gdyż na to potrzeba rozkazu samego króla.
 Fouquet oburzył się.
 — Pan, co jesteś takim formalistą, aby więźnia odwiedzić, pokaż mi rozkaz, na mocy którego wprzód go uwolniłeś?
 Baisemeaux pokazał rozkaz uwolnienia Selodna.
 — I — cóż z tego?... — rzekł Fouquet — to Seldon, nie Marchiali?
 — Bo też Marchiali nie jest uwolniony i jest tu ekscelencjo.
 — Ależ przecie pan mówisz, że pan d‘Herblay wywiózł I odwiózł Marchialego?
 — Nie mówiłem tego.
 — Mówiłeś i to tak wyraźnie, iż zdaje mi się, że i teraz słyszę to samo.
 — Chyba mi się język poplątał.
 — Panie Baisemeaux, strzeż się!
 — Niczego się nie boję, ekscelencjo, gdyż w niczem nie uchybiłem formalności.
 — I pan śmiesz to mówić?
 — Przysiągłbym nawet! pan d‘Herblay przywiózł mi rozkaz uwolnienia Seldona, i Seldon jest wolny.
 — Ale ja panu powiadam, że Marchiali wyszedł z Bastylji.
 — Trzebaby mi tego dowieść, ekscelencjo.
 — Pozwól mi się z nim zobaczyć?
 — Ekscelencjo, jako zarządca państwa, wiesz o tem bardzo dobrze, że nikt bez wyraźnego rozkazu króla nie może się widzieć z więźniem.