Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/78

—   78   —

 — A pan d‘Herblay przecie widział się z nim.
 — Niema na to dowodu, ekscelencjo.
 — Panie Baisemeaux, ostrzegam cię, uważaj, co mówisz.
 — Akta są moim dowodem!
 — Pan d‘Herblay przepadł zupełnie.
 — Pan d‘Herblay przepadł? Niepodobna!
 — Słuchaj, panie gubernatorze! daję ci na to słowo, że natychmiast po widzeniu się z więźniem, dam panu rozkaz królewski.
 — Daj mi go, ekscelencjo, pierwej.
 — A jeżeli mi odmówisz, każę cię ze wszystkimi twymi oficerami natychmiast aresztować.
 — Nie dopuścisz się tego gwałtu, ekscelencjo! chciej zwrócić uwagę na to, że będziemy posłuszni tylko rozkazowi królewskiemu, i że tak dla widzenia Marchialego, jak i dla zrobienia dla mnie niewinnemu tej krzywdy, potrzebny jest wyraźny rozkaz królewski.
 — To prawda — podchwycił Fouquet z wściekłością — prawda, a więc, panie de Baisemeaux — rzekł dobitnie, przyciągając go do siebie — wiesz, dlaczego tak usilnie pragnę mówić z więźniem?
 — Nie wiem, ekscelencjo, i racz uważać, jak mię przestraszasz, jestem cały drżący, siły mnie opuszczają.
 — Jeszcze się bardziej przerazisz, panie de Baisemeaux, jak powrócę tu z 10,000 wojska i 30 działami.
 — A! mój Boże!... ekscelencja dostał pomieszania zmysłów.
 — Kiedy podburzę przeciw tobie i twoim przeklętym murom całą ludność Paryża i kiedy, wyłamawszy bramy, każę cię powiesić na najwyższej baszcie.
 Baisemeaux załamywał ręce, jak człowiek w rozpaczy, ale nic nie odpowiadał.
 Widząc to, Fouquet porwał pióro i pisał:
 — „Rozkazuję panu, starszemu zgromadzenia kupców, ażeby tenże, zebrawszy gwardję miejską, uderzył na Bastylję, dla dobra królewskiego“.