Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/90

—   90   —

 — I cóż mój synu — rzekła nakoniec — czy postanowiłeś co względem, pana Fouquet?...
 — Saint-Agnan — odezwał się Filip — zechciej dowiedzieć się, co słychać u królowej.
 Saint-Agnan wyszedł.
 Filip mówił dalej:
 — Pani, nie znoszę, aby odzywano się przy mnie z niechęcią o panu Fouquet, wiesz o tem, i sama też niejednokrotnie przemawiałaś za nim pzychylnie.
 — Nie przeczę; zapytuję też jedynie, jak jesteś względem niego usposobiony.
 — Najjaśniejszy Panie — przemówiła Henryka — ja zawsze bardzo lubiłam pana Fouquet. Jest on miłym i zacnym człowiekiem.
 — I nadintendentem, który nigdy nie skąpi — dodał książę — a płaci złotem wszelkie przekazy, jakie mam do niego.
 — Tutaj zanadto każdy o sobie tylko myśli, — odezwała się stara królowa. — A faktem jest, że pan Fouquet prowadzi państwo do upadku.
 — Co znowu, moja matko! — cichym głosem odpowiedział Filip — czyż i ty także stajesz się tarczą pana Colberta?..
 — Co to ma znaczyć?... — zagadnęła królowa matka zdziwiona.
 — Bo odzywasz się w ten sposób, jakgdybym słyszał mówiącą twoją dawną przyjaciółkę, panią de Chevreuse.
 Nazwisko to wywołało bladość na twarzy Anny Austriackiej, zacięła usta.
 — Panie — odparła stara królowa — przemawiasz do mnie w ten sposób, iż zdaje mi się, że słyszę króla, ojca twego.
 — Ojciec mój nie lubił pani de Chevreuse i mał zupełną słuszność — rzekł Filip. — Ja też nie lubię jej, i jeżeli poważy się nawiedzić nas, jak niegdyś bywało, siać rozdwojenie i nienawiść pod pozorem zebrania pieniędzy, wtedy!..
 — Wtedy?... — wyniośle podchwyciła królowa, sama rozniecając burzę.