Strona:PL Aleksander Fredro - Dzieła tom VII.djvu/136

Ta strona została przepisana.
Matylda.

Maska? — I na to, aby zastrzedz swoję miłość własną od możliwej klęski... Nie, mój Panie Leonie, kocham cię jako kuzyna, ale za męża nie chcę... Maska? A nużby Aniela była się przywiązała?

Leon.

Byłbym teraz szczęśliwy.

Matylda (zniecierpliwiona).

A gdybym ja ci rękę oddała?

Leon.

Byłbym może żałował. (Ogólne O! O!)

Matylda.

Nie gniewam się, bo wiém, że mówi szczerze, posag mu się podobał więcéj jak moja osoba.

Karol.

Masz rozum za całą familię.

Leon (na stronie).

W saméj rzeczy zdaje mi się, ie mnie Pan Bóg ustrzegł.

Matylda (do Anieli, która rozmawia z Dolskim).

Niegodziwa dziewczyno, w swojém szczęściu o wszystkiém zapominasz, nawet o bracie. (Mówi jéj do ucha.)

Aniela.

Czy być może! (Rzuca się na szyję Karolowi.) I ty będziesz szczęśliwy. (Mówi mu do ucha wiodąc ku Matyldzie.)