Ta strona została skorygowana.
Wspomnienie
Alexandra Stadnickiego
zmarłego dnia 19go Grudnia 1861 we Lwowie.
Jesienne wichry powieją,
Liść po liściu spada z drzewa,
Smutnym staje stary pień;
Lecz wiosna znowu powróci
Znowu liście się rozwiną
I umają stary pień.
Podobnie w naszéj starości
Opuszczają nas znajomi,
Coraz puściéj koło nas. —
Lecz wiosny dla nich już niema,
Już nie wrócą do przyjaciół
Nowe z nimi spędzać dnie.
Nie wrócisz i ty już nigdy,
Mój ty dobry Alexandrze,
Coś tak nagle zniknął nam.
Zaledwie jeszcze wierzymy,
Oglądamy się za tobą,
Bo za tobą żal nam, żal.
Nie długie było twe życie,
Ale długie troski twoje,
Szczodrze ciernie sypał los.
A jednak nigdy zawiści,
