Wygnać wszelkie wspomnienia, myśli wstrzymać loty,
Rozbujać ją na jakiéj pięknéj osi złotéj,
Niepewną, niespokojną, jednak nie wzruszoną;
Uwiecznić może jaką chwileczkę wyśnioną,
Kochać prawdę i piękno, ze sobą je godzić,
Ech geniuszu własnego w sercu swem dochodzić;
Śpiewać, śmiać się samotnie, z byle drgnienia twarzy
Wykonać coś przedniego, co lśni czarem, trwogą,
Łzę w perłę zamienić drogą:
To ambicya poety, to jego pragnienie,
To cel, to jego życie, jego przeznaczenie.
Obdarzam cię, mój drogi, czémś zupełnie nowem:
Jest to niby tragedya, sztuka, jednem słowem.
Cztery libry papieru, to wcale nie żarty!
Teraz się mnie i dyabłu dobudzić nie uda.
Kto śpi, temu na zdrowie, kto ziewa, nic warty.
Palnąłem trzy tysiące wierszy. Istne cuda!
Dość! Trzeba zostać wiernym swemu powołaniu.
