Strona:PL August Czarnowski - Zielnik lekarski (wyd. 3).pdf/114

dorastająca do wysokości 70 cm. Łodygi są zaopatrzone dwiema naprzeciwległymi listewkami, sięgającymi od listka do listka i dlatego też wyglądają jakby były obosieczne. Liście bezszypułkowe, całobrzegie, tępo zaostrzone, podłużnie-jajowate, pokryte przeświecającymi kropkami; kropki te to gruczołki z olejkiem lotnym; stąd nazwa: perforatum — przedziurawiony, dziurawiec. Kwiat o kielichu, składającym się z pięciu ostro lancetowatych, całobrzegich działek. Korona pięciopłatkowa, żółta; gdy się ją rozetrze, wypuszcza krwistoczerwony sok. Torebka nasienna trzykomorowa z licznymi ziarnkami. Smak gorzkawo-cierpki, żywiczny; zapach lekko aromatyczny.
 ROŚNIE po stokach gór, wzgórzach, pastwiskach, w rzadkich lasach, przy drogach, na miedzach i łąkach.
 KWITNIE w lipcu i sierpniu.
 UPRAWA: Dziurawiec zadawala się każdą glebą. Sieje się wprost w grunt co 15 cm. Po zasianiu przejść walcem. Po wzejściu roślin do czasu póki nie podrosną, trzeba je plewić.
 SKŁADNIKI: olejek lotny, hiperycyna (czerwień), żywica czerwona, gorzknik wyciągowy, garbnik, śluz, guma, białko.
 ZBIERA SIĘ młode pędy na początku kwitnienia (ścinając ⅓ łodygi z kwiatami). Zbiór powinien odbywać się w suchą pogodę. Tak samo zbiera się kwiaty. Suszy się cienko rozpościerając i często poruszając, w cieniu.
 DZIAŁA ściągająco, moczopędnie, lekko rozwalniająco; pobudza nerwy.
 UŻYTEK wewnętrzny w postaci odwaru z liści i kwiatów lub samych tylko kwiatów (30 gr na litr wody) przy chorobach wątroby, bólach głowy, żółtaczce, zimnicy, nerwicy, rozdęciu i nieżycie żołądka, katarze kiszek, chorobach dróg oddechowych, kurczach macicy, białych upławach, bolesnym miesiączkowaniu i moczeniu się nocnym. Zażywać na noc filiżankę odwaru.
 Zaleca się mieszać dziurawiec pół na pół z krwawnikiem (nr 1).