Strona:PL August Czarnowski - Zielnik lekarski (wyd. 3).pdf/131

rzenia lepki, słodkawo-ostry, korzenny; zapach całej rośliny przyjemny, korzenny. Nasiona posiadają smak paląco-korzenny i przyjemny zapach.
 ROŚNIE dziko w południowej Europie, u nas uprawia się w ogrodach. W wielu krajach uprawiany jest na specjalnych plantacjach.
 UPRAWA: sieje się do rozsadnika na wiosnę, skąd wysadza się nie gęsto (w odległości półmetrowej) na ziemię tłustą, żyzną, głęboko spulchnioną, rzędami.
 Z nawozów lubi kompost. Poza oplewieniem nie potrzebuje większej opieki; na glebie zwięzłej wymaga okopania.
 KWITNIE w czerwcu i lipcu.
 ZBIERA SIĘ korzenie dla celów przemysłowych po 3 lub 4 latach, wykopując, gdy dojdą 3—4 cm grubości, dla celów leczniczych po roku. Po zebraniu wymyć, oczyścić z korzonków.
 SUSZY SIĘ cieńsze korzonki w całości, grubsze — połupane, najlepiej zawieszając na sznurach. Przechowywać sucho w szczelnym zamknięciu.
 SKŁADNIKI: Olejek lotny (do 0,6%) rozmaite żywice, guma, drapiąca substancja wyciągowa, kwas jabłeczny i angelikowy.
 DZIAŁA napotnie, moczopędnie i wykrztuśnie. W skutkach swych lubczyk jest bardzo podobny do seleru.
 UŻYTEK wewnętrzny z odwaru korzenia przy wodnej puchlinie, przewlekłych chorobach serca, zbyt małych odpływach miesięcznych, wzdęciach, zaflegmieniu dróg oddechowych i nieżycie żołądka. Proszek z korzenia (½ łyżeczki na raz) działa podobnie.
 Z korzenia zmieszanego z selerem robi się dobrą sałatę.
 Świeże liście używane są również na sałatę.
 Zewnętrznie używa się lubczyk jako dodatek do kąpieli.
 Bydło pożera lubczyk łakomie, lecz mleko a nawet i mięso krów nabiera przy tym przykrej woni.
 CENA: 100 kg korzenia (Radix Levistici) 250—350 zł.