ka — menyantyna), cukier, guma, zielona skrobia, octan potasu, wolny kwas jabłeczny.
DZIAŁANIE lekko rozwalniające; wzmacnia żołądek, pobudza wydzielanie gruczołów trawiennych oraz ruch robaczkowy jelit.
UŻYTEK: W lecznictwie (od połowy 17-go wieku) liście stanowią ulubiony środek domowy i ludowy. Wewnętrznie używa się jako herbata lub nastój, oraz do kuracji wiosennych (sok).
Choroby, w których wskazane jest użycie bobrku są następujące: cierpienia żołądkowe, zwłaszcza połączone z zatwardzeniem, choroby płucne, zimnica, brak łaknienia, nieżyty, zołzy, wyrzuty skórne. Odwar robi się z 15 gr suszonych liści na ½ litra wody; na wzmocnienie żołądka pić po 3 szklanki dziennie. Można też liście bobrku zalać żytniówką lub mocnym winem; nalewka ta pobudza działalność narządów trawienia. Liście bobrkowe można również mieszać w równych częściach z szałwią, piołunem i centurią. Herbata ta działa silniej, jest jednak bardzo gorzka.
Zewnętrznie używa się liści bobrku do łagodnie pobudzających lewatyw. W przemyśle liście bobrku stosuje się niekiedy zamiast chmielu.
CENA: 100 kg liści (Folia Trifolii fibrini) 45—60 zł.
B. — Bylina o zakorzeniającym się pędzie głównym. Łodyga pełzająca, pusta długości od 30 cm do 1 m, wypuszcza gałązki dorastające do 30 cm wysokości, a z kolanek kłącze. Liście pierzaste, naprzemianległe, z wierzchu ciemno-zielone, jajowate lub prawie sercowate. Kwiaty o białych płatkach i żółtych pylnikach, zebrane w grona. Nasiona długości
