niu pęcherza, wodnej puchlinie. Na kamienie pęcherza można pietruszki używać pół na pół z lukrecją (p. nr 48). Świeże zmiażdżone ziele stosuje się do okładów przy stwardnieniu gruczołów i ukąszeniu owadów, jako środek uśmierzający ból.
Soku z świeżego ziela używa się do kuracji wiosennych.
Wydobywany z rośliny, zwłaszcza z nasion olejek pietruszkowy już w małych dawkach (0,3 gr) pobudza miesiączkowanie. Przerobiony na maść bywa stosowany jako środek na wszy głowne.
UWAGA: Do pietruszki podobne są dwie bardzo jadowite rośliny, mianowicie: Blekot ogrodowy (Aethusa cynapium) i Szczawół plamisty (Conium maculatum). Przez nieświadomość bierze się je często za pietruszkę; z takich pomyłek wynikło już wiele śmiertelnych zatruć. Łatwo się jednak można ustrzec przed tym za pomocą powonienia. Otóż liście blekotu i szczawołu, potarte w palcach wydają nieprzyjemny, ckliwy, jadowity zapach podobny do mysiego moczu; ponadto kwiaty tych roślin są białe, pietruszki zaś zielonawo-białe. Łodyga szczawołu jest modrawo oszroniona, rudo- lub krwisto-plamista, a liście brudnozielone. Kwitnący blekot można rozpoznać po zwisłych, jednostronnych kielichokrywkach. Blekot i szczawół, napotkane gdziekolwiek w ogrodzie albo w polu między warzywem, powinno się zaraz wyrywać i niszczyć.
J. — Ziele o korzeniu cienkim, białym, dość twardym. Łodyga płytko rowkowana, prosta, rozgałęziona, dorastająca od 30 do 60 cm, wewnątrz mieszcząca rdzeń, z zewnątrz omszona. Liście dolne nerkowate, górne jajowate, pięknie pierzaste, ząbkowane, nieco ostre w dotyku, podobne do liści kminku.
