Strona:PL August Czarnowski - Zielnik lekarski (wyd. 3).pdf/186

lekkim i szafranowo-żółtym soku. Łodyga dochodząca do przeszło 2 m wysokości, silna, gruba, mięsista, soczysta. Liście ogromne, dorastające do 1 m długości i prawie tej samej szerokości, pięcioklapowe, o łagodnych wycięciach, czerwonych nerwach i falistych klapach. Kwiaty, zebrane w wiechy na końcach gałązek, białe lub zielonawo-białe. Owoce trójkątne, żółte, o purpurowych skrzydełkach. Smak korzenia gorzkawy, ściągający, łodyg jabłecznie-kwaskowy; zapach mocny, niemiły. Z innych gatunków zasługuje na wyróżnienie rzewień palmisty (Rheum palmatum L.).
 ROŚNIE dziko w głębi Azji, w Tybecie i Chinach, skąd pochodzi; w Polsce uprawiany w ogrodach.
 KWITNIE w maju i czerwcu.
 ZBIERA SIĘ korzenie jesienią, kraje i starannie suszy, żeby nie nadgniły.
 SKŁADNIKI: Olejek lotny, żółty barwnik (rabarbaryna), garbnik, kwas rzewniony, gorzka żywica, szczawian wapna, śluz, guma.
 DZIAŁANIE: Przyjmowany w małych dawkach wzmacnia trawienie, pobudza apetyt i powstrzymuje rozwolnienie, w większych — bezboleśnie rozwalnia.
 UŻYTEK. W lecznictwie używa się tylko korzeni. Odwar z nich daje się w ilościach od 0,2 do 0,5 grama przy zaburzeniach w trawieniu, nieżytach żołądka, przewlekłej biegunce, chorobach śledziony i wątroby, w dawkach zaś od 1 do 2 gr jako łagodny środek rozwalniający.
 Dr Walser zaleca dzieciom cierpiącym na zaparcie rzewień z manną.
 Wydobywana z rośliny i sprzedawana w aptekach, tynktura (Tinctura Rhei) jest dobrym środkiem na żołądek; brać codziennie kilka razy po łyżeczce. W razie wzdęć, braku apetytu, bólu brzucha brać 20 gr tynktury z wodą anyżową.
 Mięsiste i soczyste łodygi używane są na kompot posiadający własności czyszczące i orzeźwiające. Wygotowany sok daje