Strona:PL August Czarnowski - Zielnik lekarski (wyd. 3).pdf/187

ładną i delikatną galaretę; można go przechowywać w butelkach jako ulepek. Ze świeżego soku z wodą i cukrem otrzymuje się wyborny, odświeżający napój oraz znakomity i zdrowy ocet. Kwiaty dostarczają warzywa, podobnego do kalafiorów. Można suszyć łodygi na zimową jarzynę lub przygotowywać sok, zlewając na zapas do butelek.
 UPRAWA. Dla nas mają znaczenie tylko dwa gatunki tej rośliny, a mianowicie Rheum Emodi (rzewień australijski) i R. palmatum; wszelkie inne powinny być wyłączone z uprawy, dają bowiem korzeń małej wartości.
 Zakładając plantację, trzeba być przygotowanym, że pierwszy zbiór korzeni może być dokonywany nie wcześniej niż w czwartym roku.
 Pod plantację należy wybrać wyniosłe położenie i słoneczną, o ile możności osłoniętą miejscowość. Lepiej wybrać ziemię suchą niż za wilgotną. Najlepszy grunt pod plantację stanowi gleba piaszczysto-gliniasta lub glinkowata, zawierająca domieszkę próchnicy i spory zapas wapna. Nawozy organiczne należy dawać w przetrawionej formie, ze sztucznych: azotniak i siarczan amonu. Wymaga głębokiej warstwy urodzajnej; należy ziemię na ile pług sięgnie zorać i pogłębić kopaniem.
 Z nawozów zwierzęcych najlepszy jest pod rzewień kozi i owczy.
 Rozmnaża się rabarbar z nasion sianych wprost w grunt. Można też pomieszać nasienie z wilgotnym piaskiem, dać mu wykiełkować i dopiero wtedy zasiewać. Sieje się zaraz po dojrzeniu nasion, albo na wiosnę; pierwszy sposób jest lepszy. Należy się wystrzegać zalecanego przez niektórych autorów przesadzania, gdyż łatwo wtedy o uszkodzenie kłączy. Sadzić w rząd R. Emodi co 1 m mn. w.; R. palmatum co 60—75 cm; w bardzo dobrej ziemi odstęp można powiększyć o kilka centymetrów. Nasion kładzie się dla pewności po kilka, jeżeli sadzi się wykiełkowane; po 2—3; po wzejściu i gdy podrosną trzeba pozostawić tylko jedną roślinę, a resztę wyrwać. W pierwszym roku po obsianiu pola trzeba dbać o to, aby chwasty nie zagłuszały roślin.
 Gdy rabarbar ma już dwa lata, można plantację corocznie