Zewnętrznie stosuje się wierzbę do krzepiących kąpieli, okładów, do płukania gardła i do mycia głowy przy łupieżu. Proszek z kory wierzby kruchej, jest środkiem tamującym krew; używa się go między innymi przy pluciu krwią.
W HANDLU ZIOŁAMI kora wierzby znana jest pod nazwą: Cortex Salicis.
K. — Półkrzew, w krajach południowych wiecznie zielony, dorastający od 50 do 100 cm wysokości. Korzeń zdrewniały, słabo rozgałęziony. Gałęzie czworokątne, brunatne, omszone. Liście naprzeciwległe, jajowato-podługowate, zwężające się przy szypułce, szaro-zielone. Kwiaty fioletowe, rzadziej białe. Kielich dzwonkowaty, przypłaszczony, owłosiony. Korona dłuższa od kielicha, owłosiona. Jagody wielkości grochu, czarne. Smak jagód słodkawo-gorzkawy, liście o posmaku ściągająco-chłodzącym. Woń liści mocno balsamiczna.
ROŚNIE dziko w południowej Europie, po słonecznych pagórkach.
UPRAWA. Rośnie w ogrodach i w doniczkach, jako roślina ozdobna (do środkowej Europy wprowadzona za Karola Wielkiego). Uprawiana, jako roślina miododajna (daje dużo dobrego miodu) i lecznicza. U nas na zimę obumiera, lecz z wiosną wypuszcza świeże pędy. Potrzebuje położenia ciepłego (zacisznego) i słonecznego, dobrej, pulchnej ziemi, wapiennej, miernie wilgotnej, nawożonej przed paru laty przegniłą mierzwą (kompostem); zimą w pierwszym roku chronić przed wymarzaniem, przykrywając suchym obornikiem. Sieje się na wiosnę w rozsadniku, a potem wysadza w pole, gdy rośliny będą miały 10 cm w odstępie 30 cm. Nie lubi nawożenia świeżym obornikiem.
KWITNIE w czerwcu i lipcu.
