Piwo z perzu. Perz zebrany na wiosnę, opłukany, wysuszony, porznięty na drobną sieczkę i sucho przechowany, gotuje się z drożdżami i chmielem w taki sposób, jak się dawniej robiło piwo domowe. Jest to zdrowy, smaczny i nie odurzający napój.
Herbata z perzu. Rozłogi perzu gotuje się w wodzie. Odwar przygotowany w ten sposób, słodki i przyjemny, skuteczny jest przy kaszlu i godny zalecenia dla dzieci skrofulicznych i rachitycznych. Można też odwar ten pić zamiast wody.
B. — Bylina o grubym, na palec, pełzającym korzeniu z licznymi nitkowatymi korzonkami. Łodygi pojedyńcze, proste, okryte brunatno-czerwonymi łuszczkami. Liście przyziemne, prawie okrągłe, wierzchołkowe nieco zwężone, przy szypułce sercowate (podkówkowate) rozwijają się dopiero po okwitnieniu; mięsiste, zielone, z wierzchu gładkie, pod spodem szaro-mszyste. Kwiatogłówki pełne, żółte, o cylindrycznym, czerwonawym, okrywkowym kielichu. Zapach słaby, świeżych kwiatów miodowy; smak gorzki, lekko ściągający.
ROŚNIE dziko na ziemiach gliniastych, nad brzegami strumieni i rzek, na nasypach, po miedzach, zazwyczaj gromadnie.
UPRAWIA SIĘ łatwo. Mnoży się z nasion (zaraz po dojrzeniu) lub z rozłogów (w tymże czasie). Żadnej opieki nie wymaga. Na jesieni można poprószyć nawozem np. obornikiem ale nie jest to konieczne.
ZBIERA SIĘ liście od kwietnia, gdy są już zupełnie wykształcone. Suszyć w cieniu i miejscu przewiewnym, rozpościerając cienko na papierze lub płótnie.
