nej puchlinie oraz jako środek wiatropędny. Kłącze wydobyte na wiosnę, mają smak podobny do imbiru; smaży się je jak imbir w cukrze lub też sporządza wyciąg spirytusowy (winny) na pobudzenie czynności żołądka (używać umiarkowanie: 10 do 20 kropel dziennie). W Persji i Arabii uważa się pocukrzony korzeń tataraku za najlepszy smakołyk.
CENA: 100 kg kłączy tataraku (Rhizoma Calami mundatum): 50—90 zł.
B. — Roślina dorastająca do 1 m wysokości, kłącze długie, brunatne. Łodyga najczęściej pojedyncza, zwykle nie rozgałęziona, okrągła, owłosiona. Liście nieregularnie pierzaste, nieparzyste, szorstko owłosione, o listkach przy nasadzie grubo piłkowanych. Kwiaty drobne, bladożółte, krótko-szypułkowe zebrane w kłos. Kielich 5-łatkowy, szczeciniasty. Owoce podłużne, dojrzałe zwisają w dół; czepiają się odzieży. Smak gorzki, łagodnie ściągający. Zapach słaby, przyjemny, korzenny.
ROŚNIE na suchej ziemi, po miedzach, przy płotach, na łąkach, w zaroślach, przy drogach, w górach.
UPRAWA. Rozmnaża się łatwo z nasion zebranych z dzikich roślin, na każdym gruncie, byle nie mokrym. Siać w rzędach co 25—30 cm. Nawożenia nie wymaga. Bez dalszej hodowli sam się rozsiewa.
ZBIERA SIĘ w lipcu i sierpniu młode łodygi razem z liśćmi i kwiatami. Suszyć w cieniu i w przewiewnym miejscu, możliwie szybko. Przechowywać w zamkniętych naczyniach.
SKŁADNIKI: olejek lotny, garbnik, gorzknik wyciągowy, śluz.
DZIAŁANIE: napotne, moczopędne, ściągające; przeczyszcza, ułatwia trawienie.
UŻYTEK: z ziela i kwiecia robi się napar, z korzeni wywar zalecany przy chorobach dróg oddechowych, zaziębieniach, kata-
