B. lub D. — Znany kwiat ozdobny, ogrodowy. Korzeń wrzecionowaty, długi i gruby. Łodyga prosta, wysokości od 1½—2½ m, okrągła, pokryta szaro-zielonymi włoskami. Liście dłoniasto podzielone, kształtów rozmaitych, wszystkie owłosione, jasno-zielone. Kwiaty w górnej części łodygi w kątach liści, prawie bez szypułek, pojedyncze lub pełne, różnobarwne, najczęściej różowe. Nasiona duże, brunatne, niepomarszczone. Smak cierpko-śluzowaty. Zapach kwiatów bardzo słaby, reszta rośliny bezwonna.
ROŚNIE dziko w Grecji, Turcji, Syrii na ziemi obfitej w wapno i próchnicznej, na otrawionych wzgórzach, w słonecznych zaroślach, na brzegach lasów, w ogrodach. Hodowana bywa wszędzie dla ozdobnych kwiatów, lub w celach leczniczych i przemysłowych, zwłaszcza we Francji i w Niemczech.
UPRAWA: Dla celów leczniczych uprawia się odmianę o purpurowo - czarnych kwiatach. Rośnie na każdym gruncie, byle niezbyt mokrym (w zimie gnije i łatwo marznie), ani na bardzo suchym (rośnie słabo, kwitnie ubogo); najbogatsze zbiory wydaje na ciężkiej ziemi, mocno wapiennej i obficie nawożonej, w położeniu słonecznym, zasłoniętym od wiatrów. Nawozić najlepiej obornikiem; z nawozów sztucznych — superfosfatem. Rozmnaża się z nasion. Siać na wiosnę w zimny inspekt. Rozsadzać w maju w odległości 60 cm. Wymaga częstego okopywania. W drugim roku po zasianiu malwa kwitnie najbogaciej, w następnych latach kwiaty drobnieją i bywa ich coraz mniej; dlatego hoduje się ją tylko jako dwuletnią.
KWITNIE od lipca do października. Kwiaty po ususzeniu błękitnawe.
ZBIERA SIĘ kwiaty (bez kielicha — same korony) przed zupełnym rozkwitnięciem, dając pierwszeństwo kwiatom dużym,
