SKŁADNIKI: olejek lotny, cukier, żywica, kwas dzięglowy, guma, skrobia.
DZIAŁANIE: moczopędne, napotne, wiatropędne, wzmacnia nerwy, czyści krew.
UŻYTEK wewnętrzny: 1) Herbata z korzeni, liści i nasienia skuteczna w razie spożycia nieświeżych potraw. 2) Na wzmocnienie czynności żołądka, herbata z korzeni, po ½ szklanki: rano, w południe i na wieczór. 3) W postaci sproszkowanego korzenia, jako środek wiatropędny, oraz przy nieżytach (zakatarzeniu) płuc, zaflegmieniu tchawicy i pieczeniu w żołądku. Zewnętrznie stosuje się do płukania gardła i jako dodatek do aromatycznych kąpieli. Wywar z dzięgla z dodaniem octu używa się do mycia i nacierania przy podagrze, reumatyzmie, bólach w krzyżu i osłabieniu ogólnym.
J. — Ziele o rozgałęzionej łodydze, podobne do pietruszki. Liście delikatne, jasnozielone, głęboko wcięte, potrójnie pierzaste. Kwiaty drobne, białe, zebrane w baldachy. Ziarna nasienne podłużne, czarne. Smak korzenny. Zapach słodkawy, przyjemny, czym różni się od podobnego, lecz jadowitego blekotu pospolitego (Aethusa Cynapium) wydzielającego wstrętną woń.
ROŚNIE dziko na uprawnej glebie, zwłaszcza warzywnej i na zwaliskach.
W UPRAWIE ogrodowej daje się pierwszeństwo odmianie pełnolistnej, mszasto-kędzierzawej. Siać należy w grunt lub do skrzynki wiosną, w miejsca słoneczne, latem w zacienione.
KWITNIE w maju i czerwcu; nasienie dojrzewa w sierpniu i wrześniu.
ZBIERA SIĘ w czasie kwitnienia lub po dojrzeniu nasion.
DZIAŁANIE łagodnie pobudzające, rozmiękczające, rozwalniające.
