łykowaty, zbyt ostro-gorzki, o przykrej woni, prawie trojący; uprawiany w ogrodach warzywnych przeciwnie: mięsisty, słodkawy i przyjemnie pachnący.
UPRAWA: wysiewać na stałe miejsce w grunt.
KWITNIE przez czerwiec do września, głównie w sierpniu.
SKŁADNIKI korzenia: cukier, śluz, skrobia.
DZIAŁANIE rozmiękczające, moczopędne; według dawnego przeświadczenia ludowego podnieca narządy płciowe.
UŻYTEK. Kuracja selerowa zaleca się w cierpieniach pęcherza, przy podagrze, gośćcu, artretyzmie. W tym celu należy gotować dwa lub trzy selery, codziennie pić otrzymany sok i o ile możności jeść także ugotowane selery. Znane są wypadki, gdy chorzy na artretyzm (podagrę), gościec it. p. skrzywieni i kulawi, dzięki spożywaniu seleru i kąpielom powietrzno-słonecznym zupełnie ozdrowieli. Odwar z liści (40 gr na 1 litr wody) zmieszać z mlekiem i pić na czczo przy zakatarzeniu dróg oddechowych i chrypce. W gospodarstwie domowym używa się liści i korzeni do zaprawiania zup; korzeń pokrajany w plasterki stosuje się jako dodatek do jarzyn i sałat. W połączeniu z trybulką, szczawiem i babką lancetowatą gotuje się z seleru zdrową zupę ziołową. Ma bardzo silny zapach, dlatego w mieszaninach ziołowych należy go używać w małych ilościach.
Półkrzew wiecznie zielony, dorastający do 70 cm wysokości. Łodygi liczne, okrągłe, rozgałęzione; w młodości brunatno-
