około 30 części po wysuszeniu. — Liście zbiera się w czasie kwitnienia i suszy w cieniu.
SKŁADNIKI podobne do piołunu, tylko bez gorzknika: inulina, olejek lotny, cukier, żywica, śluz, garbnik i tłuszcz.
DZIAŁANIE: pobudzające nerwy, napotne, moczopędne; uśmierza kurcze.
UŻYTEK: przede wszystkim z suszonych bocznych korzonków na powiększenie odpływów miesięcznych, przeciw padaczce (dr Burdach) i na wzmocnienie nerwów. Według dra Walsera liście i kwiaty stanowią bardzo dobry środek przy ogólnym osłabieniu, osłabieniu narządów trawienia, nieżycie żołądka i przewlekłej biegunce. Młode listki używane są jako przyprawa do jarzyn.
UPRAWA: Bylica jest rośliną pospolitą w całej Europie, północnej Azji i środkowej Ameryce; uprawa jej rzadko jest potrzebna i tylko wyjątkowo się opłaca.
W MEDYCYNIE korzeń bylicy znany jest pod nazwą: Radix Artemisiae.
B. — Łodyga rozgałęziona, czołgająca się po ziemi. Liście duże, skórzaste, długoszypułkowe, nerkowate, całobrzegie. Kwiaty drobne, wewnątrz ciemnoczerwono-brunatne, zewnątrz brunatne. Smak gorzki, ostry, nieprzyjemny, nieco korzenny. Zapach aromatyczny, podobny do kozłka (Valeriana offic. nr 120), nieco pieprzny.
ROŚNIE dziko na gruncie wapiennym, próchnicznym i wilgotnym, w borach, zwłaszcza leszczynowych, wśród zarośli, nawet w cieniu, na wapiennych wzgórzach.
KWITNIE od kwietnia do czerwca.
