UŻYTEK z odwaru całego ziela. Stosuje się jako środek wewnętrzny przy zimnicy (febrze), przewlekłych cierpieniach wątroby, niektórych schorzeniach żołądka, nawykowym zaparciu stolca, braku apetytu, histerii. Zewnętrznie używa się na okłady i lewatywy przy miękkich wrzodach i hemoroidach, oraz odmrożeniach. Parówki z odwaru drapacza stosowane są na pobudzenie odpływów miesięcznych.
CENA: 100 kg ziela (Herba Cardui benedicti) 80—100 zł.
B. — Roślina wieloletnia, b. pospolita. Korzeń wielki, walcowaty, głęboko sięgający, białawy, rozgałęziony. Łodyga prosta, bruzdkowana, wyrastająca od 30 cm do 1 m 25 cm wysokości. Liście lśniące, jajowate, żylaste, nierówno karbowane. Kwiaty drobne, białe, o płatkach odwrotnie jajowatych; pylniki żółte; łuszczynki podłużnie kuliste. Smak świeżego chrzanu korzenny, gryzący, u suszonego i gotowanego słabnie; zapach tartego korzenia ostry, pobudzający do łez i kichania.
ROŚNIE nad brzegami rzek i rowów, na miedzach, w ogrodach, jako chwast, lecz bywa też uprawiany na pulchnej lekkiej i próchnicznej glebie, ale nawożonej co najmniej na rok przed tym.
UPRAWA: Sieje się w kwietniu, rzutem; na jesieni rośliny wyciąga się, korzenie obcina do 8—12 cm i rozsadza w odległości 30 do 40 cm.
KWITNIE od maja do września.
KOPIE SIĘ jesienią od trzeciego roku i przechowuje jak ziemniaki. Kopiąc rosnący dziko, trzeba uważać, żeby nie wziąć
- ↑ Od wyrazów celtyckich: ar – blisko i mor – morze. Pochodzi z Armoryki (dawna nazwa wybrzeży Normandii i Bretanii) w północnej Francji.
