Strona:PL Ave Maria 012.jpg

 Zapomniał, że dziś rano jeszcze przysięgał sobie postępować przezornie, czekać choćby miesiące.
 Odchrząknął, poprawił srebrnego pasa na kaftanie, położył poufale rękę na ramieniu rycerza Konrada i rzekł, zacinając się trochę, bo mu język odmawiał posłuszeństwa:
 — Wuju... coś wam rzekę...
 — Pewnikiem „dobranoc”? — z łagodną ironią odparł starzec, patrząc w jego nieprzytomne oczy.
 — Dobranoc potem; teraz co inszego.
 — Ino krótko, bom senny.
 — W to mi graj... krótko: dajcie mi Hildegardę.
 — Co znowu?
 — Co? Żonę mi pora brać, a wasza dziewka jak łania... chętnie ją pojmę.
 Obruszył się rycerz na takie gadanie; ale pijanemu wiele trzeba wybaczyć, odpowiedział więc spokojnie:
 — Idź spać, jutro pogadamy.
 — Nie chcę jutro, chcę dziś. Przyrzeknijcie mi natychmiast!
 — Nic nie przyrzekam; pijanyś jest; wyśpisz się, odpowiedź dam jutro.
 Oczy Heriberta błysnęły czerwono, jak u wilka.
 — No... pókim dobry... dajesz dziewkę, alboli nie?
 — Dla zbója córki nie mam! — krzyknął Konrad, tracąc cierpliwość. — Idź spać, powiadam; sam nie wiesz, co język plecie.
 To mówiąc, zwrócił się ku izbie... W tej chwili pięść twarda jak żelazo uderzyła go z całą siłą w skroń. Zachwiał się i runął na ceglaną podłogę.
 — Ubiłem go, czy ino tak straszy? — mruknął Heribert, napół otrzeźwiony.
 Wziął kaganek ze stołu i oświetlił twarz Konrada.
 — Nie rusza się... oczy zawarte...
 Przyłożył ucho do piersi.
 — Nie kołata nic... ucichło... Djabli go wiedzieli, że taki marny. Starego ino palcem