Ale to prawo jest, równocześnie, najbardziej surowem i ścisłem ze wszystkich, w tem co dotyczy obrzędów ich religji, zniewalających ów lud — aby go utrzymać w jego obowiązku — do tysiąca osobliwych i uciążliwych przepisów, pod karą śmierci. Tak, iż jest to rzecz nader zdumiewająca, iż utrzymało się ono wciąż tak stale przez ciąg tylu wieków, u ludu tak niecierpliwego i buntowniczego, podczas gdy wszystkie inne państwa zmieniały od czasu do czasu swoje prawa, mimo że nieskończenie lżejsze.
Księga, która zawiera to prawo, pierwsze ze wszystkich, jest sama najdawniejszą księgą w świecie, ile że księgi Homera, Hezjoda i innych powstały dopiero w sześćset lub siedmset lat później.
Skoro minęło stworzenie i potop, i Bóg nie miał już zniweczyć świata ani go odbudować ani objawiać mu się wielkiemi znaki, zaczął ustalać na ziemi lud, umyślnie stworzony, mający trwać aż do ludu, który Mesjasz ukształtuje swoim duchem.
Skoro stworzenie świata zaczynało się oddalać, Bóg zesłał jedynego współczesnego historyka[1], i powołał cały naród do pieczy nad tą Księgą, iżby ta historja była najbardziej wiarygodną w świecie, i aby wszyscy ludzie mogli się z niej dowiedzieć rzeczy tak niezbędnej do wiedzenia, a której można się dowiedzieć jedynie stamtąd.
Jafet zaczyna genealogję.
Józef krzyżuje ramiona i wybiera młodszego.[2]
Dowód Mojżesza. — Dlaczego Mojżesz czyni życie ludzi tak długiem, i przytacza tak niewiele pokoleń?
Ponieważ nie długość lat, ale mnogość pokoleń zaciemnia rzeczy; prawda bowiem przekształca się jedynie przez
- ↑ Mojżesz: współczesny, gdyż tylko o kilka pokoleń oddalony od pierwszego człowieka.
- ↑ Por. fragm. 711.
