Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/060

V.

PIĘKNE PANNY.

 Gdy Madzia opuściła pokój Ady, już zapadał mrok, spotęgowany chmurami, z których lał się deszcz, pomieszany z topniejącym śniegiem. Na korytarzu zapalono lampy. Przy ich świetle Madzia zobaczyła zbiegającą ze schodów koleżankę, pannę Joannę, ubraną jak na bal. Miała szeleszczącą kremową suknię, z wybornie dopasowanym stanikiem, otwartym zprzodu, jak drzwi uchylone, z poza których ostrożnie wyglądał gors, podobny do listków białej róży.
 — A ty gdzie, Joasiu? — zapytała Magdalena.
 — Teraz do panny Żanety, a później na koncert ze znajomymi.
 — Ślicznie wyglądasz, cóżto za suknia!...
 Joanna uśmiechnęła się.
 — Ach, Madziu — rzekła tonem łagodniejszym — zastępuje mnie panna Żaneta, ale ty jej pomożesz, prawda?
 — Naturalnie.
 — I jeszcze, Madziu, pożycz mi kochanko branzoletki.
 — Owszem, weź ze stolika.
 — A wachlarza nie dasz mi?
 — Ależ weź wszystko. Wachlarz jest także w stoliku.
 — Więc wezmę i twoją koronkę na głowę.
 — Dobrze, jest pod stolikiem, w pudełku od kapelusza.
 — Dziękuję ci, moja droga.
 — Baw się dobrze. A nie widziałaś Helenki?
 — Na górze niema jej, zapewne jest u siebie. Dowidzenia.