Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/186

 — Właśnie, że rozumiem! — upierała się Madzia napół z płaczem. — Ale przecież wiem...
 — Co pani wie?...
 — Wiem, że tak szkaradnego czynu nie dopuściła się sama — odpowiedziała Madzia, mrugając oczyma pełnemi łez.
 — Ach, o to pani chodzi?... Naturalnie, że musi być wspólnik, i właśnie o nim pogadam dziś z panią Latter.
 — O kim?...
 — Rzecz prosta, że o panu Kazimierzu Norskim.
 Madzia spojrzała na nią z wyrazem takiej trwogi, że panna Howard zdziwiła się.
 — Co to znaczy?... — rzekła.
 — Na miłość boską — zawołała Madzia, łamiąc ręce — niech pani tego nie robi... Pan Kazimierz?... ależ to plotki...
 — Wiem to od Joasi.
 — Joasia kłamie!... — odparła Madzia.
 — Joasia mogłaby kłamać, ależ chyba nie kłamią nasze oczy. Pan Kazimierz bałamucił biedną dziewczynę od wakacyj...
 — Bałamucił?... — szepnęła Madzia, zataczając się. Blada, usiadła na krześle i nie spuszczała oczu z panny Howard, zdumionej i rozgniewanej.
 — Rozumie się, że bałamucił, aż nareszcie skłonił ją do schadzek. Przecie chyba pamiętasz pani, kiedy Joasia wróciła na pensję o drugiej w nocy?... Bohater!... Don Juan!... — zawołała panna Klara. — Mówił jej, że jest najpiękniejsza, że dopiero ją pokochał prawdziwie, groził, że odbierze sobie życie w jej oczach... A dziś drwi z niej i ucieka. O, podły rodzie męski!... I ja nie mam rozmówić się o tej nieszczęśliwej z jego matką?
 Madzia splotła ręce i opuściła głowę, tak, że cień padł na jej drobną twarzyczkę. Ale panna Howard nie patrzyła na nią, tylko, chodząc po pokoju, mówiła:
 — Jakto, więc biedna dziewczyna ma zostać sama jedna,