Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/299

 Zajrzała do portmonetki i znalazła w niej około dziesięciu rubli.
 — Kolej do Małkini — mówiła — stamtąd konie do Mielnickiego... Okropna rzecz... Gdyby Mielnicki nagle umarł, nie miałabym nawet za co wrócić... Jak w tej chwili nie mam dokąd wracać, ani poco...
 Około dziesiątej wieczór dworzec ożywił się: zajeżdżały powozy i dorożki, do sal zaczęli napływać pasażerowie. Zdawało się pani Latter, że niektórzy z pomiędzy przybyłych przypatrują się jej, a szczególniej żandarm, który kręcił się w korytarzu, wygląda, jakgdyby kogoś szukał.
 „Mnie szukają“ — pomyślała i ukryła się w sali trzeciej klasy, między najbiedniejszymi. Zdawało jej się, że lada chwilę wywoła ją ktoś po nazwisku, i prawie czuła ciężar ręki, która ją schwyci za ramię. Ale nikt nie wymienił jej nazwiska.
 Obok umieściła się jakaś uboga rodzina: matka z dwuletniem dzieckiem na ręku i dziesięcioletnia dziewczynka, pilnująca sześcioletniego chłopca, który był przepasany dużą chustką przez głowę i plecy nakrzyż.
 Pani Latter usunęła się im na ławce i spytała kobiety:
 — Daleko pani wiezie ten drobiazg?
 — Aż za Grodno jedziemy, łaskawa pani. Ja, mąż i te oto fąfle...
 — Tam państwo mieszkacie?
 — Gdzieżby zaś, łaskawa pani. Mieszkamy w Płockiem, a jedziemy za Grodno, bo mój ma tam zostać gajowym.
 — U kogo?
 — Jeszcze nie wiemy, łaskawa pani, a jedziemy, bo w domu niema co robić.
 — Więc cóż poczniecie w Grodnie?
 — Staniemy w jakiej austerji, dopóki mąż nie odszuka tego pana, co mu powiedział, że pod Grodnem łatwiej o miejsce, niż u nas.
 Przez ten czas jej mąż, człeczyna zarośnięty jak dziad,