Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/025

 Kiedy gospodyni podniosła do ust koronkową chustkę, jakby dając znak, że już wypowiedziała wszystkie uniesienia, panna Malinowska odezwała się:
 — Jakież będą obowiązki panny Brzeskiej u pani?
 Pulchna dama stropiła się.
 — Obowiązki?... żadne!... Towarzyszyć moim córkom, ażeby nabrały pięknego układu, i pomagać im w naukach, a właściwie pilnować... Moje panienki biorą lekcje od profesorów, od renomowanych nauczycielek...
 — A pensję jaką pani przeznacza dla panny Brzeskiej?... O ile sobie przypominam...
 — Trzysta rubli rocznie — wtrąciła dama.
 — Tak, trzysta rubli — powtórzyła panna Malinowska i zwróciwszy się do przerażonej i zaczerwienionej Madzi, dodała:
 — W ciągu roku masz jeden tydzień wolny na Boże Narodzenie, drugi na Wielkanoc i miesiąc na letnie wakacje, w czasie których możesz odwiedzić rodziców.
 — Naturalnie!... — potakiwała pani Korkowiczowa.
 — I rozumie się, że będziesz w domu państwa Korkowiczów traktowana, jak starsza córka...
 — Nawet lepiej!... wiem przecież, kogo biorę...
 — A teraz może mi pani pozwoli zobaczyć pokój panny Brzeskiej — mówiła dalej przełożona, podnosząc się ze złoconego krzesełka tak obojętnie, jakby chodziło o najzwyklejszy stołek.
 — Pokój?... — powtórzyła pani Korkowiczowa. — A tak... pokój dla panny Brzeskiej... Proszę...
 Madzia jak automat szła za panną Malinowską. Minęły pod przewodnictwem ruchliwej gospodyni długi szereg saloników i gabinetów, i znalazły się w niewielkim, ale czystym pokoju, z oknem, wychodzącem na ogród.
 — Łóżko zaraz każę przynieść — mówiła gospodyni. —