Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/072

 — Słowo honoru daję! — rzekła, uderzając się w piersi — że nic nie komponuję. On o pani mówi, ile razy mnie spotka...
 — Chyba zapomniał, że wcale nie jestem ładna...
 — Naco pani piękność?... on pani rozum uwielbia. Ja pani nawet jeszcze powiem, że kiedy raz bardzo znudził mnie temi wspominkami, tak powiedziałam mu:
 „Ożeń się pan z nią raz do licha, zamiast nam psuć uszy czczem gadaniem!“
 A on na to: „Albo ona mnie zechce?“ — i zrobił, powiem pani, taką żałosną minę, żem o mało nie zapłakała. W tej chwili zbudziło się w mojem sercu jakieś przeczucie, popatrzyłam mu w oczy tak, o — jak pani teraz, poklepałam go po ramieniu i mówię:
 „Kochanku! choć pan nie wierzysz w przeczucia, zapamiętaj sobie moje słowa: jeszcze ja doczekam, że znajdę miejsce u jakiego uczciwego proboszcza, a wy się pobierzecie!...“
 Tak mu powiedziałam, moja pani...
 — A on co na to? — spytała panna Walentyna.
 — On?... Ot, taką miał minę, jak pani teraz...
 Uczona osoba porwała się od stołu.
 — Ja widzę, że pani zawsze myśli o dwu rzeczach: o tem, żeby zostać księżą gospodynią i żeby ludzi swatać...
 Ciotka objęła ją za szyję i spytała, zaglądając w spuszczone oczy:
 — A czy źle swatam?... Czy nie mam szczęśliwej ręki?... Filutka z panny Walentyny!...
 Dano ciotce znać, że konie zaszły i rzeczy już są zapakowane.
 — Gdzież państwo? — spytała. — Chciałabym się z nimi widzieć i podziękować za łaskę...
 — Jaśnie pan śpi, a jaśnie pani chora — odparł służący.
 Uboga krewna głęboko uczuła tę nową zniewagę. Usta jej zadrgały...