Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/110

 — Jedna rzecz wydaje mi się nie naturalną — rzekł gwałtownie, zwracając się do Castagnola.
 — Co takiego? — spytał tenże.
 — Powiedziałeś, że doktór Reynier był u ciebie do wpół do dwunastej.
 — Tak. Więc cóż z tego?
 — Otóż jego znaleziono dopiero o godzinie trzeciej zrana...
 — Był już sztywny — zauważył Lorin — a patrole policyjne tak rzadko przechodzą po ulicach, że nie tak prędko mogli go spostrzedz...
 — Dobrze! — podchwycił Włosko — ale logiczniej byłoby przypuścić, że doktór, wyszedłszy od Castagnola, wstąpił do innego domu, gdzie się zapóźnił...
 — O, to to być też mogło — poparł Clarel.
 — Czy go zabito, ażeby okraść? — zapytał dawny dependent od notariusza.
 — Tego nie wiem, panie Włosko... Jednak sądzę, że nie.
 — Na czym pan opierasz swe przypuszczenia?
 — Bo widziałem łańcuszek od zegarka przy kamizelce. Złodziej byłby z pewnością zabrał dewizkę.
 — Masz słuszność — odparł Włosko. — Tę zbrodnię przypisać więc należy zemście.
 — Śledztwo zapewne to wykryje?
 — Czy już rozpoczęto śledztwo?
 — Zapewne — odparł Clarel. — Już poszli do komisarza policji, niezawodnie wezwie on nas, Lorina i mnie, ażeby wypytać, bo to myśmy znaleźli trupa...
 — Ja tam nawet czekać nie będę aż mnie wezwą, i sam pójdę! — dodał Castagnol.
 — No, dosyć tej gawędy, do roboty!
 Gromadka się rozeszła i zaczęła się sprzedaż.
 Właśnie w tejże chwili Julia Tordier kończyła listę osób zaproszonych na pogrzeb.