Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/112

 — Doktór Reynier — odpowiedział Rivet. — To lekarz bardzo znany w całej dzielnicy.
 Józef Włosko drgnął.
 Wtejże chwili ktoś zapukał delikatnie do drzwi.
 — Proszę! — zawołał Rivet.
 Na progu ukazał się posłaniec, przynosząc list od Garbuski.
 — List od niej! — wyrzekł komiwojażer, po wyjściu posłańca.
 — Gotów jestem się założyć — podchwycił Włosko — że Tordier umarł...
 — Tak, umarł! — powtórzył Prosper.
 — To spiesz się czymprędzej do wdowy... pomóż jej w urządzeniu pogrzebu... a rób wszystko oszczędnie, i ona ci będzie wdzięczną, i my będziem mieli więcej na naszą korzyść, bo przecież my korzystać będziemy z jej oszczędności... Mój drogi... mamy teraz w swym ręku... prawdziwą kopalnię złota... bylebyś ty tylko, umiał wyzyskać cały zachwyt wdowy dla siebie... Włóż na kapelusz krepę żałobną i weź rękawiczki czarne...
 — Dlaczego?
 — Uważam cię już, jako należącego do rodziny.
 — Ty zawsze lubisz blagować!
 — Bynajmniej, mówię jak najpoważniej! A spiesz się... Trzymaj się dobrze... Nie obawiaj się... Pozwól się wszystkiego spodziewać... a jesteśmy panami położenia... Od godziny piątej możesz mnie zastać w piwiarni na placu Châtelet.
 Prosper, ubrawszy się, zabierał do wyjścia.
 — A! — odezwał się Józef Włosko — jeszcze jedno słowo!... Postaraj się dowiedzieć, co doktór Reynier zapisał nieboszczykowi Tordier.
 — Skąd dziś cię interesuje recepta doktora?
 — Chcę ją znać, ażeby rozwiązać pewną zagadkę, którą sobie zadałem...