Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/117

nie był już młodym, a jak wiesz, zdrowie jego oddawna było liche.
 — On mnie tak kochał — załkało dziewczę.
 — A ja to cię tak nie kocham, jak on? — rzekła Garbuska zgryźliwie.
 Helena nie wiedziała, co ma wnosić z tego zapytania, i obawiała się, ażeby nieopatrzną odpowiedzią nie wywołać burzliwej sceny.
 Schyliła głowę i milczała.
 — Przebierz się — powtórzyła Garbuska. — Onegdaj pozwoliłam odejść służącej, bo jej matka zachorowała... sama więc muszę iść dla przygotowania śniadania... Pan Prosper Rivet będzie na śniadaniu u nas...
 — Pan Prosper Rivet? — rzekła Helena, pytając matkę wzrokiem.
 — Nie przypominasz go sobie?
 — Nie.
 — To nasz dawny komiwojażer... dobry chłopiec... prawdziwy przyjaciel, który przez życzliwość dla nas zechciał się zająć wszelkimi przygotowaniami do pogrzebu... a ja mogłam prosić tylko jego...
 — I mego kuzyna mogła mama prosić — wtrąciła żywo Helena.
 — Goberta! — zawołała Garbuska, a oczy jej rzucały błyskawice.
 — Tak, mamo.
 — Cóż znowu!... Albo ja chcę widzieć takich u siebie... Ja miałabym prosić takiego łazarza, a to wołałabym wszystko zrobić sama.
 Helena zrozumiała — chociaż za późno — że popełniła wielką nieroztropność, budząc słówkiem niezręcznym nienawiść, żywioną przez matkę ku ciotce i kuzynowi.
 Schyliła głowę i milczała, czując dobrze, iż byłoby nową nierozwagą i to jeszcze większą, przedsiębrać obronę tego, którego tak zacięcie potępiała Garbuska.