Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/122

 — Chodź pan ze mną — rzekła do Prospero tonem rozkazującym — a ty, zostań tutaj!
 I wraz z komiwojażerem udała się na spotkanie lekarza.
 — Proszę parni — rzekł tenże — przychodzę z polecenia merostwa, dla stwierdzenia zgonu.
 — Proszę pana ze mną.
 Mówiąc to, Garbuska podążyła do pokoju żałobnego.
 Lekarz zbliżył się do łóżka, podniósł kołdrę i spojrzał na trupa.
 — Nieboszczyk był pani krewnym? — zapytał.
 — Mężem moim, panie.
 — Czy długo chorował?
 — Długo, to właściwie nie — odpowiedziała Julia, nie bez pewnego niepokoju, który mógłby był stwierdzić spostrzegacz — ale oddawna nie domagał.
 — Ile dni leżał w łóżku?
 — Z tydzień.
 — Umarł na galopujące suchoty.
 — Tak... tak doktór nazywał jego chorobę...
 — Można było jeszcze przedłużyć mu życie...
 — Tak pan sądzi?
 — Nie tylko sądzę... ale jestem tego pewny...
 — A przecież dobrze był leczony.
 — Któż go leczył... który doktór?...
 — Doktór Reynier.
 — Dokór Reynier — powtórzył żywo lekarz cyrkułowy.
 — Tak, panie.
 — Kiedyż po raz ostatni odwiedził chorego?
 — Wczoraj zrana.
 — A nie był jeszcze wieczorem?
 — Nie, panie — odpowiedziała Julia Torier jak najspokojniej.
 — Czy doktór Reynier nie zapisał jakiego lekarstwa?