Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/131

Helena powróci na pensję natychmiast po pogrzebie, a bez ciebie czułabym się straszliwie samą w tym pustym domu...
 Prosper doznał prawdziwego zadowolenia. Wdowa po Jakubie Tordier wydobywała go z prawdziwego zakłopotania. Nie wiedział, jak ma wszcząć rozmowę, ażeby jej powiedzieć, że musi się chwilowo od niej oddalić. Sama mu teraz nastręczyła sposobność, chciał też z niej skorzystać.
 — Droga pani Tardier, żąda pani niemożliwości — rzekł, nadając swej twarzy pozór zmartwienia głębokiego.
 — A to dlaczego?... Cóż się stało mój przyjacielu? — zapytała zaniepokojona Garbuska.
 — Nie mogę uczynić zadość życzeniu pani, dla mnie tak pochlebnemu...
 — Nie będzie pan mógł ze mną spędzić dnia!
 — Niestety... I gdybym nie uważał za rzecz honoru spełnienie obietnicy, danej pani, że tutaj będę dziś z rana, to bym już nawet nie przyszedł w tej chwili.
 — A gdzie byłbyś?
 — Daleko od Paryża...
 Wdowę po Jakubie Tordier przejęło nerwowe drżenie, którego nie zdołała ukryć.
 — Daleko od Paryża... — powtórzyła głosem wzruszonym. — Jedziesz pan?
 — Pojadę po pogrzebie.
 — Więc to tak mnie obiecywałeś, Prosperze — wybuchła Garbuska żółcią. — Miałeś nie podjąć się żadnego obowiązku... Umówiliśmy się przecież, że mnie nie opuścisz, że mnie pozostawisz zajęcie się twoją przyszłością...
 — Ja też nie chcę bynajmniej uchybić tej obietnicy, droga pani Tordier, i wiem doskonale, że nie potrafię przyszłości swej złożyć w lepsze ręce niż pani.
 — Więc dlaczego pan jedzie? — spytała Garbuska wypogodzona.
 — Dla powodów, które nie mają nic wspólnego z tym które wyłuszczałaś przed chwilą.