Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/133

 — W nocy z poniedziałku na wtorek.
 — Za tym we wtorek czekać na pana będę o godzinie jedenastej ze śniadaniem. Nie spóźnij się pan.
 — O, nie.
 — Jakże mi czas wydawać się będzie długim! Ale skoro to jest potrzebne...
 — Niezbędne!
 — Czy wrócisz pan na śniadanie ze mną po wyjściu z cmentarza?
 — Nie, natychmiast będę musiał jechać?
 — Ależ nie możesz, mój przyjacielu, jechać bez pieniędzy.
 — Mam je...
 — Może nie dosyć... Chcę, ażebyś pan jechał pierwszą klasą, ażebyś pan mieszkał w najlepszym hotelu, ażebyś miał wygody najlepsze... Przede wszystkim zwrócę panu, coś pan dla mnie wydał.
 — Nic pilnego.
 — I owszem, to bardzo pilne... Chodź ze mną.
 — I, biorąc Prospera za rękę, pociągnęła go do swego pokoju.
 Tu podbiegła do biurka, otworzyła je, wyjęła banknot tysiącfrankowy, który złożyła we czworo i wsunęła, jak poprzednio w przeddzień, do ręki komiwojażera.
 Ta niecna istota, która się targowała o mszę za duszę męża, której dla nieboszczyka wydawał się dostatecznym pogrzeb ostatniej klasy, gotowa była pieniądze wyrzucać oknem, gdy chodziło o Prospera!...
 Namiętność szalona, jakiej doznawała, zawróciła jej głowę zupełnie.
 — Przede wszystkim — dodała — nie żałuj pieniędzy tych. Znajdą się jeszcze inne...
 — Prosper wcale się nie sprzeciwiał.
 Przycisnął — dla przyzwoitości — końce palców Julii Tordier i wsunął banknot do kieszeni.