Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/142

 — O, to Castagnol będzie nam mógł powiedzieć...
 — Któż to ten Castagnol.
 — To posłaniec z hali miejskiej — odezwał się komisarz policji — człowiek bardzo uczciwy i szanowany...
 Można na nim polegać.
 — Gdy podniesiono trupa, czy nie znaleziono przy nim jakiego przedmiotu, mogącego dostarczyć wskazówek?
 — Nic złego, panie sędzio śledczy.
 — Nawet noża nie znaleziono, którego użyto do spełnienia morderstwa?
 — Nie, panie... Szukano na tej ulicy i na sąsiednich... nigdzie...
 — Proszę nakazać zrewidowanie kanałów ulicznych. Może tam morderca wrzucił narzędzie zbrodni...
 — To się zrobi.
 Jak widzą czytelnicy, przezorność sędziego nie była zbyteczną.
 Garbuska, uderzywszy swą ofiarę, chciała pozbyć się noża zakrwawionego i w tej chwili nie wiedziała nawet, co się z tym nożem dzieje.
 Oznajmiono przybycie Castagnola, sprowadzonego przez ajenta.
 Castagnol wszedł blady i bardzo wzruszony.
 — O, — zawołał, rzucając się z wyciągniętymi rękoma ku trupowi, leżącemu na łóżku — zamordowano przyjaciela ubogich w całej dzielnicy... zabito dzielnego człowieka, znakomitego uczonego, który uratował moją biedną żonę!... Pomścijcie go, panowie!... Pomścijcie go!
 — To oburzenie przynosi ci zaszczyt, mój przyjacielu — wyrzekł sędzia śledczy — ale uspokój się i dopomóż nam sam do śledztwa...
 — O, gdybym miał jego mordercę w ręku...
 — O której godzinie doktór Reynier przyszedł do pana na ulicę Deux-Ecu?
 — O godzinie ósmej punktualnie.