Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/143

 — A o której godzinie wyszedł?
 — O wpół do dwunastej.
 — Zbierz swoje wspomnienia, Castagnolu. Bardzo ważnym jest dla nas wiedzieć, czy doktór opuścił pańskie mieszkanie o wpół do dwunastej...
 — Tak, panie sędzio, punktualnie... Poczciwy doktór, w chwili gdy brał kapelusz, spojrzał na zegarek i rzekł: teraz wpół do dwunastej, mój chłopcze... przyjdę jutro...
 — Czy przypuszczasz, że mógł jeszcze odwiedzić jakiego chorego?
 — Nic nie przypuszczam, ale nie sądzę...
 Stara Marianna, która płakała w milczeniu, stojąc w kącie, nagle podniosła głowę i przemówiła:
 — Panie sędzio, mój biedny pan zabrał z sobą z domu pudełko z instrumentami chirurgicznymi.
 — Pudełko jest u nas — odparł Castagnol — doktór miał je wziąć z sobą nazajutrz, po odwiedzeniu mej chorej żony.
 Sędzia śledczy zamyślił się.
 — Ile czasu mógł potrzebować doktór, ażeby przyjść wprost z ulicy Deux-Ecu tutaj? — zapytał.
 — Wyszedłszy od siebie dwadzieścia minut do ósmej, przybył do Castagnola punktualnie o ósmej — zauważył naczelnik policji.
 — Za tym potrzebował dwadzieścia minut czasu??
 — Tak.
 — Jeżeli tak, to doktór musiał po drodze zatrzymać się w jakimś domu, ponieważ strażnicy, przechodząc o wpół do pierwszej przez ulicę Sante-Croix-de-la-Bretonneri nie znaleźli jego trupa.
 — Może schował się do jakiej bramy przed burzą — wtrącił komisarz.
 Badanie, prowadzone w ten sposób nie dało rezultatu.