Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/145

 Po raz pierwszy w życiu nędznica ta przestraszyła się, tracąc przytomność.
 W ciągu kilku sekund pozostała jakby zgnębiona pod naciskiem osaczających ją myśli, ale powoli właściwa jej energia wzięła górę.
 — Nie — rzekła — nie mam się czego obawiać... Ten człowiek za daleko był ode mnie, ażeby mógł mnie poznać... Zresztą stracił mój ślad... A nóż!... Ha! nóż wrzuciłam do ścieku... a nawet gdyby go znaleziono, cóżby z niego można było wnosić? To nóż kuchenny i niczym się nie różni od innych.
 Nagle Garbuska przerwała sobie.
 Źrenice jej się rozszerzyły, usta pozostały otwarte.
 — A, ja nieszczęsna! — wykrzyknęła.
 A rzuciwszy się do kuchni, otworzyła gwałtownie szafę z drzewa białego i zaczęła w szufladzie przerzucać noże, widelce i łyżki.
 Wyjęła nóż kuchenny, zupełnie podobny do tego, który użyła do popełnienia zbrodni, przyjrzała mu się, wydała nowy okrzyk i upadła na krzesło, bo nogi się ugięły pod nią.
 — Jestem zgubiona — wyjąkała, mówiąc prawie głośno i straciwszy o tym świadomość. — Wzięłam nóż, na którego rękości Helena, będąc dzieckiem, wycięła nazwisko Tordier! A to już wskazówka!... To dowód nawet! Ten nóż musiano znaleźć!... Dowiedziano się, że w nocy doktór był u męża... Ja go ugodziłam... Myślałam, że upadł nieżywy... Myliłam się... On musiał być tylko zraniony i przemówił...
 Pro raz trzeci powtórzyła:
 — Jestem zgubiona!
 Ręce jej opadły, głowa opuściła się na piersi.
 Zgnębienie było najzupełniejsze.
 Ale to odrętwienie moralne u przewrotnej istoty nie mogło długo trwać.