Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/153

do siebie z litości, i ja, chociaż bardzo słaba, bardzo mizerna, przyjęłam u niej obowiązki służącej.
 — Cóż to za rodzina?
 — Państwo Mikuart.
 — Jak dług obyłaś u tych poczciwych ludzi?
 — Cztery lata.
 — Dlaczego ich opuściłaś?
 — Pani Mikuart umarła, a ja, ponieważ zebrałam sobie już pewne oszczędności, pojechałam do Paryża...
 — Tak, byłaś tutaj u pewnej pani Baserge, a od niej wstąpiłaś do służby hrabiny de Roncerny.
 — Niestety! panie, na moje nieszczęście.
 — To ty sama na siebie ściągnęłaś to nieszczęście! Wiesz, o co cię oskarżają.
 — Oskarżają mnie o kradzież, to wiem — odparła młoda kobieta gwałtownie — ale to oskarżenie kłamliwe, przysięgam!
 — Zapieranie zawsze łatwe...
 — Ja nie nie wzięłam, ani nic nie ukradłam! — ciągnęła dalej Joanna Julia — jestem dziewczyną uczciwą, a od dwóch lat. jak służę u pana de Roncerny, nikt mi nic nie mógł zarzucić!
 — Zarzucają ci kradzież pierścionka, wysadzonego drogimi kamieniami wartości pięciuset franków.
 — Ja nie wzięłam tego pierścionka — rzekła oskarżona, szlochając.
 — Cóż się więc z nim stało?
 — O, gdybym wiedziała, to bym odrazu powiedziała, i nie byłabym tu przed panem, w kajdanach, jak złodziejka.
 — Nie obstawaj przy wyparciu się, wobec faktów.
 — Ja będę temu przeczyła! Będę z całych sił, i to prawda, żem nie ukradła.
 — Ty sama tylko wchodziłaś do mieszkania pani de