Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/170

 — Bynajmniej... Ja jestem przesądny... wierzę w cyfrę trzy... i mam mocne przekonanie, że moja trzecia próba uwieńczona zostanie zupełnym powodzeniem.
 — A u kogo pan zamierzasz tę próbę przedsięwziąć?
 — Czynię to w tej chwili, kochana pani, u pani...
 Garbuska podskoczyła na krześle, jak gdyby nią wstrząsnęła iskra elektryczna.
 — U mnie! — jęknęła.
 — Tak — odparł Włosko, kłaniając się — a przeczucie mówi mi, że ty razem mi się powiedzie.
 — Pan chcesz mnie prosić o pożyczenie pięćdziesięciu tysięcy franków?
 — Nie chodzi tu o pożyczkę...
 — A o cóż?
 — Chodzi o darowiznę...
 — Ja miałabym panu dać pięćdziesiąt tysięcy franków, ja?...
 — Nie chodzi tu o pięćdziesiąt tysięcy franków, ale o sumę znacznie większą...
 Wdowa po Jakóbie Tordier zaczęła się śmiać, wprawdzie śmiechem nieco przymuszonym.
 — Ta mistyfikacja jest śmieszną — rzekła — byleby nie przeciągnęła się za długo...
 — Nie wiem, w czym kochana pani widzi tu mistyfikację... Ja mam do czynienia z kobietą zupełnie poważną, wiem o tym dobrze, a pani ma przed sobą człowieka również poważnego.
 — Ależ pan jesteś wariatem!
 — O, co nie, to nie, kochana pani.
 — Skończmy już raz z tym.
 — Ja dopiero co zacząłem... Pani jesteś bogatą, bardzo bogatą... Ma pani tylko jedną córkę... zresztą bardzo ładną... Majątek, jaki pani posiada, pozwoli ją wyposażyć hojnie i żyć następnie z dochodów. Wielce ci się poszczęściło, ponieważ jesteś panią tutaj, w tym domu, do-