Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/174

 Czuła się zgubioną i, ażeby się go pozbyć, byłaby go be zwahania zabiła, jak zabiła doktora.
 Nie znajdując nic, musiała bronić się śmiałością i przynajmniej zyskać na czasie.
 — I to wszystko? — spytała.
 — Wszystko.
 — Cóż znaczy ta historia z nożem, której ani słowa nie rozumiem.
 Włosko zaczął się śmiać.
 — O, może się pani pochwalić pewnością siebie. Chce pani zaprzeczać?
 — Czego?
 — Że w nocy z 24-go na 25-go. przy ulicy Saint-Cro-ixre-la-Bretonerie, zamordowała pani doktora Reynier.
 — Ja?
 — Tak, kochana pani.
 — Jesteś pan jeszcze bardziej szalony!
 — Nie zmuszaj mnie pani, ażebym to dowiódł w sądzie.
 — Śmiać się będę z takiego oskarżenia?
 — Tak pani myśli?
 — Ażeby popełnić zbrodnię, trzeba jakiejś pobudki... A ja jakiż miałabym powód zabijać doktora mego męża?
 — Powód? Zaraz, go pani wyjawię — odparł Włosko tonem ostrym. — Doktór ocalić chciał zacnego Tordiera, którego śmierci wyczekiwała pani z nieierpliwością.
 Wyszedłszy od posłańca targowego Castagnoila, doktór wstąpił do pani, ażeby się przekonać, czy lekarstwo, jakie zapisał zrana, było dane choremu. Tordier już nie żył, kiedy doktór przyszedł, i doktór poznał, że pani, nie dawaniem lekarstwa, zamordowała męża. Honor i obowiązek zawodowy wymagały, ażeby uprzedził sąd, zagroził więc pani, że to uczyni, a pani, chcąc uniknąć oskarżenia, zabiła go.
 Oto pobudka zbrodni, kochana pani!