Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/179

 Gdyby pani zaczęła urzeczywistniać swój projekt, zaraz by się zaczęły bardzo niebezpieczne przypuszczenia. Mogłoby to od razu ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo.
 — Jakto, więc popełniłam podwójną zbrodnię! — odparła Garbuska, wybuchając — i nie zebrałabym korzyści! Nigdy, nigdy! Słyszy pan, nigdy!
 — Spokoju tylko, droga pani! Tu chodzi tylko o rzeczy poważne. Świat daje się łatwo wywieźć w pole, daje sobie oczy zamydlić. Powiedziałem pani, że kiedyś uważać mnie będzie pani za przyjaciela, i dzień ten nastąpi niedługo. Ja pani dam dobrą radę, która ją wydobędzie z kłopotu i ocali całe położenie.
 — Daj mi ją pan.
 — Nie, dopiero później... Chwila ta jeszcze nie nadeszła... Czy pani zamiary zna pan Prosper Rivet?... Jak pani z nim jest?
 — Wie, że ja go kocham.
 — Czy mu to pani powiedziała?
 — Dałam mu przynajmniej do zrozumienia, a nawet więcej, dałam mu dowody sympatji, przywiązania, które ze strony kobiety mogą być tylko oznaki miłości.
 — Czy zrozumiał?
 Garbuska odpowiedziała.
 — Nie powiedziałam panu, ażeby mnie kochał. Powiedziałam tylko, że mnie pokocha.
 — To zanotujmy, a powrócimy do tego, co nas osobiście dotyczy, mnie i panią.
 — Chce pan mówić o ustąpieniu przedsiębiorstwa z ulicy Verrerie.
 — Tak.
 — Kiedy to pan chce skończyć?
 — Jak najprędzej.
 — Czy będzie pan miał czas jutro zrana?
 — Ja zawsze mam czas.