Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/191

 — Wśród tych ośmiu pensjonarek, mieć będziesz panną Martę, a sądzę, że to ci będzie bardzo przyjemne.
 — O! tak, pani — odparła młoda dziewczyna.
 — Będziesz też usługiwała przyjaciółce panny Marty... Biedne to dziecko bardzo smutne i jak teraz bardzo opuszczone...
 — Czy to nie o pannie Helenie, pani mówi? Moja córka tyle mi o niej dobrego naopowiadała, to jest jej największa przyjaciółka?
 — Tak.
 — Czy jest cierpiąca?
 — Dusza jej cierpi!... Straciła tylko co ojca, przezacnego człowieka, którego kochała, z całego, serca. Śmierć ta zadała jej cios tak bolesny, tak ją zgnębiła, że przez dwa tygodnie poleciłam jej wstrzymać się od wszelkich nauk... Kochana Marta spędza przy niej część dnia i nie pozwala jej rozpaczać.
 — No, a edukacja Marty już skończona, nieprawdaż? — wtrąciła hrabina.
 — Ukończyła ją świetnie.
 — Marta zacznie wkrótce rok dziewiętnasty... To już kobieta... i musimy już pomyśleć o jej przyszłości...
 — Chcecie mi ją państwo zabrać? — zawołała przełożona pensji z wyrazem szczerego żalu.
 — Myślimy o jej małżeństwie.
 — Już!
 — Skończyła lat osiemnaście... Ja w jej wieku byłam już żoną. Męża nie chcemy jej narzucać... Pozostawimy jej najzupełniejszą swobodę wyboru... bo pewni jesteśmy jej rozsądku...
 — Czy można zapytać... mają też państwo kogo na widoku?
 — Pytanie pani tłumaczy jej troskliwość... Ponieważ pani wychowała Martę... Odpowiem ci więc z całą szczerością... Jutro przyjmować mamy w willi syna jednego